Γράφει η Ελένη Νοταρίδου:
Λόγια, στιγμές, άνθρωποι, καταστάσεις. Τόσο γεμάτη και τόσο άδεια παράλληλα η ζωή μας. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και δημιουργούμε κάτι νέο από την αρχή, με τα όποια εφόδια μάς έχουν δοθεί ή έχουμε καταφέρει να «αρπάξουμε». Καμιά φορά δεν κυλάει και τόσο βολικά η φάση, άλλες πάλι η εύνοια είναι με το μέρος μας. Δεν έχει καμία σημασία όμως, αφού είτε έτσι είτε αλλιώς, εμείς είμαστε εκεί, στην πρώτη γραμμή καθημερινά και έχουμε κάνει τρόπο ζωής να παλεύουμε για αυτό το κάτι. Ξέρουμε άραγε τι είναι αυτό;
Είναι γεγονός πως οι μέρες το τελευταίο διάστημα δεν είναι αυτό που ονειρεύεται κανείς. Είναι κάπως δύσκολες, απάλευτες, μοναχικές. Για άλλους, το πράγμα εξελίσσεται λίγο πιο εύκολα, για άλλους πάλι καθόλου. Εκεί που καταλήγουμε στο τέλος της ημέρας είναι πως, ό,τι είμαστε είναι οι στιγμές μας, οι άνθρωποί μας. Αυτοί που έφυγαν νωρίς ή αναπάντεχα, αυτοί που στέκουν αυτήν την στιγμή δίπλα μας και έχουν καιρό να ακούσουν από τα χείλη μας, το πως αισθανόμαστε για αυτούς, το πόσο τους αγαπάμε, ακόμα και το πόσο μας την δίνουν και δεν αντέχουμε, ούτε στιγμή παραπάνω, να είμαστε στον ίδιο χώρο μαζί τους.
Είναι και αυτοί που μας λείπουν γιατί οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι και είμαστε μακριά ή γιατί δεν ήρθαμε ποτέ κοντά στην πραγματικότητα, ο ένας με τον άλλον. Βέβαια, είναι και οι αναμνήσεις που μας συντροφεύουν. Εκείνες οι ζεστές μέρες που πηγαίναμε στην σχολή, στην δουλειά ή σε κάποια υπηρεσία και στα ακουστικά ηχούσε ο αγαπημένος μας ραδιοφωνικός σταθμός. Ξέρεις, τότε που όλα φάνταζαν αδύνατα, ακατόρθωτα, που όμως τίποτα από αυτό δεν επαληθεύτηκε, γιατί στο τέλος βρεθήκαμε ένα βήμα πιο κοντά στην επίτευξη αυτού του «κάτι» που ορίσαμε ως ακατόρθωτο.
Πόσο περίεργα όμορφη είναι η ζωή και πόσο αναπάντεχα εκτυλίσσεται μπρος τα δυο μας μάτια. Μην περιμένεις να καταλήξουν κάπου αυτές οι αράδες. Απλά, ξέρεις, κοίτα δίπλα σου και αγκάλιασε τον άνθρωπο σου. Είσαι τυχερός που τον έχεις και σε έχει. Αγκάλιασε τις αναμνήσεις σου, αφουγκράσου τον εαυτό σου. Μπορεί λόγω συνθηκών, λόγω αστάθμητων παραγόντων η αγκαλιά σου να μένει κενή, ωστόσο υπάρχει κάτι μέσα στο δωμάτιο που έχει επειγόντως ανάγκη από παρηγοριά και ανακούφιση. Και αυτός είναι, σίγουρα, ο άνθρωπος που βλέπεις στον καθρέφτη. Όχι αυτός που φαίνεται πάνω σε αυτόν, αλλά αυτός που πραγματικά αντικατοπτρίζεται μέσα από το γυαλί.
Ένα λεπτό αρκεί για να διαπιστώσεις πως τίποτα δε θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο, ούτε καν ο αέρας που αναπνέουμε. Γέμισε αναμνήσεις. Μη φοβάσαι να νιώσεις. Ερωτεύσου. Παίξε. Τραγούδα. Κλάψε. Φώναξε. Σφίξε στην αγκαλιά σου κάποιον που αγαπάς. Πέσε, αλλά ξανασήκω. Μύρισε την βροχή. Κοίτα τα αστέρια. Απόλαυσε τη ζεστασιά του Ήλιου. Ονειρέψου. Είναι η ελευθερία σου.
dearmindblog.wordpress.com 